نبود طرح‌های بیابان زدایی سالانه ۳ هزار میلیارد تومان خسارت به دنبال دارد
بروز خشکسالی‌های اخیر تاثیر قابل توجهی در وضعیت اکوسیستم مناطق بیابانی داشته و اگر مورد حمایت قرار نگیرد شاهد خسارت‌هایی مانند طوفان شن خواهیم بود.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از گناباد، یکی از چالش‌های زیست محیطی در سطح بین المللی، بیابانزایی است. طبق گزارش سازمان ملل متحد میزان بیابانزایی ۳۰ برابر سریعتر از گذشته در حال افزایش است و به طور میانگین بین ۱۲ تا ۱۴ میلیون هکتار در هر سال به مساحت بیابان‌ها افزوده می‌شود و در هر روز تخریب اراضی با بیابانی شدن برای بشر حدود ۳ میلیارد دلار هزینه دارد.
با توجه به خسارات فراوان بیابانزایی، موضوع بیابانزدایی و مقابله با بیابانی شدن اراضی زراعی و مرتعی از دیرباز جزء برنامه‌های دولت‌ها در کل دنیا بوده است و در دهه اخیر توجه به طرح‌های بیابان زدایی با رویکرد ایجاد ارزش اقتصادی با همکاری و مشارکت مردم مورد توجه قرار گرفته است
در شهرستان گناباد چهار کانون بحرانی فرسایش بادی وجود دارد و اولین مرکز بیابان زدایی در روستای قوژد از دهه ۴۰ فعالیت خود را شروع کرده است.
منطقه عمرانی گناباد یکی از نقاطی است که این روزها اداره منابع طبیعی در آن طرح‌های بیابان زدایی را اجرا کرده تا از حرکت ماسه‌ها به سمت شهر و جاده جلوگیری کند که اگر این طرح پیاده نشود در سال‌های آینده گردوغبار در سطح شهر و خسارت‌های آن را شاهد خواهیم بود.
وحید جعفریان، مدیرکل دفتر امور بیابان سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور که برای بازدید از این پروژه‌ها به گناباد سفر کرده در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم اظهار داشت: فعالیت دفتر بیابان‌های سازمان جنگل‌ها مقابله با بیابانزایی از طریق نهال‌کاری در عرصه‌های مستعد فرسایش بادی، فعالیت و مدیریت روان آب‌ها و جلوگیری از عوامل تخریب مانند چرای دام است.
وی افزود:بروز خشکسالی‌های اخیر تاثیر قابل توجهی در وضعیت اکوسیستم مناطق بیابانی داشته و اگر مورد حمایت قرار نگیرد شاهد خسارت‌هایی مانند طوفان شن خواهیم بود.
مدیر کل دفتر امور بیابان سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور گفت: اگر به طرح‌های بیابان زدایی توجه نداشته باشیم طبق برآورده‌های صورت گرفته سالانه ۳ هزار میلیارد تومان برآورد شده خسارت ایجاد خواهد شد.
جعفریان خاطرنشان‌کرد:بیش از ۳۰ میلیون هکتار از اراضی کشور تحت تاثیر فرسایش بادی قرار داشته و قریب به ۱۳.۹ میلیون هکتار از این وسعت به لحاظ قرارداشتن در محدوده منابع زیست انسانی نظیر شهرها و روستاها، اراضی کشاورزی، شهرک های صنعتی و تاسیسات زیربنایی نظیر راه‌ها و خطوط راه آهن، خسارات قابل توجهی را به این منابع وارد می‌سازند.
پیش از این مدیرکل دفتر امور بیابان سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور،وقوع خشکسالی و عدم تامین حق آبه تالاب‌ها و دشت‌های سیلابی را از مهمترین عوامل تخریب سرزمین و بیابان زایی در کشور دانست و افزود: این پدیده بر اثر عوامل اقلیمی و انسانی ایجاد می‌شود.
در حال حاضر روش‌های احیای مناطق بیابانی بر اساس الگوی پیشگیری از عوامل تخریب و اجرای پروژه‌هایی چون نظیر؛ قرق و کنترل چرای دام ، توسعه گونه‌های بومی سازگار و استفاده از روش‌های مدیریت هرز آب در قالب برنامه‌های مشارکتی متمرکز است، اما پایداری و دوام این گونه اقدامات در مقابل فرسایش بادی در گرو سلسله عوامل بیرونی است که در صورت عدم کارایی و عملکرد نامناسب مدیریت منابع آب و خاک، پوشش گیاهی و اکوسیستم‌های حساس مناطق بیابانی اولین قربانی خواهند بود.
