تاثیر تعداد ایستگاه‌های سنجش کیفیت هوا بر نقشه آلودگی هوای پایتخت
سرپرست شرکت کنترل کیفیت هوای تهران با اشاره به برنامه این شرکت برای توسعه ایستگاه‌های سنجش آلودگی هوا هم از بعد کمی و هم از بعد کیفی گفت: برد سنجش ایستگاه‌های آلودگی هوا در شهر تهران محدود و در حد چند صد متر است. لذا با داشتن ۲۲ ایستگاه سنجش کیفیت آلودگی هوا نمی‌توان را استخراج کرد. ایستگاه‌ها باید از بعد کمی به تعداد لازم برسند تا فرایند استخراج میسر شود.
سیدمحمد مهدی میرزایی قمی در گفت و گو با ایسنا با اشاره به برنامه‌های شرکت کنترل کیفیت هوای تهران برای توسعه کمی و کیفی ایستگاه‌های سنجش کیفیت هوا خاطرنشان کرد: ایستگاه‌های موجود در شهر تهران به دو دسته آلودگی هوا و صوت تقسیم می‌شوند. دسته اول ایستگاه‌های سنجش آلودگی هوا هستند. در شرکت کنترل کیفیت هوای تهران ۲۱ ایستگاه سنجش کیفیت هوا در حال فعالیت بودند که در دهه فجر یک ایستگاه نیز در منطقه ۱۲ شهر تهران احداث شد و تعداد این ایستگاه‌ها به ۲۲ رسید.
سرپرست شرکت کنترل کیفیت هوای تهران با اشاره به بعد کیفی توسعه ایستگاه‌ها ادامه داد: از نظر کیفی شش آلاینده معیار در شهر تهران مشخص شده‌اند که برخی ایستگاه‌ها مجهز به تحلیلگرهای این آلاینده‌ها نیستند. ما در شرکت کنترل کیفیت هوای تهران قصد داریم همه ایستگاه‌ها به این شش تحلیلگر مجهز شوند تا بتوانیم برآورد و تحلیل دقیقی از آلاینده‌های هوا داشته باشیم.
میرزایی قمی افزود: برای اولین بار طی یک دهه گذشته، آلاینده مواد آلی فرار شامل موادی همچون بنزن و تولوئن – که تاثیر بسزایی در تولید آلاینده‌هایی مانند ذرات معلق ثانویه و ازن دارند – در ایستگاه سنجش آلودگی هوای منطقه ۱۲ اندازه گیری می‌شوند. به جهت تاثیر گذاری این آلاینده، ما قصد داریم تا یک ایستگاه سنجش را در حاشیه شهر قرار دهیم و در حال حاضر نیز یکی را در مرکز آن قرار دادیم تا از ورود آلودگی به شهر آگاه شویم و آن را کنترل کنیم.
وی ضمن تشریح عوامل موثر بر توسعه ایستگاه‌های سنجش آلودگی هوا اظهار کرد: چند عامل برای توسعه کیفی و کمی ایستگاه‌ها دخیل هستند. یکی از آن‌ها مسائل مالی و تامین اعتبار و دیگری محل استقرار ایستگاه است. ممکن است محلی برای استقرار ایستگاه انتخاب شود اما فضا و زمین آن موجود نباشد.
میرزایی قمی درباره همکاری شرکت کنترل کیفیت هوا با سازمان هواشناسی گفت: یکی از موارد مهم در امر کنترل آلودگی هوا تهیه مدل پیش‌بینی آلودگی هواست که در آیین نامه فنی ماده ۲ قانون هوای پاک به آن اشاره شده است. بر اساس این قانون، سازمان هواشناسی که زیر مجموعه وزارت راه و شهرسازی محسوب می شود، مکلف است مدل پیش‌بینی آلودگی هوای کلانشهرهای دارای اولویت آلودگی هوا را ایجاد کند.
وی افزود: کمیته‌ای به نام کمیته اضطرار آلودگی هوا وجود دارد. این کمیته زمانی وارد عمل می‌شود که کیفیت هوا وارد محدوده ناسالم می‌شود و وزارت بهداشت درخواست تشکیل کمیته برای تصمیم‌گیری نسبت به توقف فعالیت‌های روزانه را می‌دهد این درحالیست که این کمیته باید قبل از ورود به شرایط اضطرار تشکیل شود تا پیش‌بینی برای ۴۸ ساعت تا سه روز آینده انجام شود تا نتایج ملموس و نافع باشد. لذا وجود مدل آلودگی هوا اهمیت بسیاری دارد اما هنوز در هیچ کلانشهری جز تهران اجرا نشده و مدل شهر تهران نیز توسط شرکت کنترل کیفیت هوا اجرا شده و اپلیکیشن آن نیز قابل دسترسی است.
میرزایی قمی در پایان با اعلام آمادگی برای طراحی این مدل در کلانشهرهای دیگر تصریح کرد: بر اساس مسئولیت و حیطه اختیارات شرکت، ما تنها نسبت به شهر تهران مسئول هستیم اما می‌توانیم در قالب تفاهمنامه با کلانشهرهای دیگر نیز همکاری کنیم. بر اساس سیاهه انتشار که توسط کنسرسیوم دانشگاه‌های برتر انجام شد خروجی سیاهه انتشار باید به عنوان ورودی مدل‌های پیش‌بینی مبنا قرار گیرد تا بر اساس آن و دخیل کردن سایر پارامترها و اطلاعات بتوان مدل‌های پیش‌بینی آلودگی هوا را تهیه کرد اما تاکنون در این خصوص اتفاقی رخ نداده است.
